Tijdens alle verschillende activiteiten die ik uitvoer voor: JeBesteBest, Stichting RISE, StOMbP, (ON)BREEKBAAR geniet ik vooral van de interactie met mensen.
De opbrengst van die gesprekken met individuen, (grote) groepen ervaar ik altijd als waardevol. Dit stemt mij diep dankbaar. Zo ook het werken met mensen na vroeg kinderlijk trauma. Niet in de laatste plaats omdat deelnemers hun kracht (weer) voelen en op hun talenten en interesses aangesproken worden. Vaak ervaren ze het leven als overleven met een gevoel van “kapot of stuk zijn” en wordt het Leven een reis naar zich (weer) ‘heel’ voelen.
Monique Amber heb ik leren kennen in 2013 en met diep respect en waardering mag ik volgen hoe zij (en haar gezin) de stappen van overleven naar Leven aan het zetten is (zijn). Tot mijn grote vreugde mag ik hier, met toestemming, het gedicht plaatsen wat Monique Amber aan het eind van een lotgenotenweekend in Hierden met ons deelde:
Helemaal heel…
Ik wil mijzelf laten horen,
maar, angst en schaamte blokkeren mijn stem
Ik wil mijzelf laten zien,
maar, bewegen durf ik niet, dat voelt niet veilig
Ik wil mijzelf laten voelen,
maar, als je mij aanraakt ben ik zo verdwenen
Ik wil er helemaal heel mogen zijn,
maar, mijn stem, mijn bewegingen,mijn huid
zijn nog steeds bevroren
Ik wil zo graag mogen leven,
Nu mag ik gaan ontspannen
Ik wil zo graag mijn woorden delen,
Nu mag ik er bewust zijn
Ik wil zo graag verbinding ervaren,
Nu mag ik gaan vertrouwen
Ik wil zo graag me verheugen, dingen leuk vinden,
en mijn woorden, mijn bewegingen, mijn liefde
in vrijheid kunnen geven
Steeds vertel ik mijn innerlijke kinddelen:
Ik ben veilig, het is oké
We zijn goed zoals we zijn, schoon in onze kern, onschuldig,
en dat mogen we gaan geloven en gaan voelen
Vermijding vanuit angst is niet meer nodig,
Ik mag mijn ruimte nu gaan innemen
Kwetsbaar in mijn Kracht mag ik er helemaal zijn,
Aanwezig in het hier en nu, mag en wil ik helen
M.A.
Monique Amber