Tijdens alle verschillende activiteiten die ik uitvoer voor: JeBesteBest, Stichting RISE, StOMbP, (ON)BREEKBAAR geniet ik vooral van de interactie met mensen.
De opbrengst van die gesprekken met individuen, (grote) groepen ervaar ik altijd als waardevol. Dit stemt mij diep dankbaar. Zo ook het werken met mensen na vroeg kinderlijk trauma. Niet in de laatste plaats omdat deelnemers hun kracht (weer) voelen en op hun talenten en interesses aangesproken worden. Vaak ervaren ze het leven als overleven met een gevoel van “kapot of stuk zijn” en wordt het Leven een reis naar zich (weer) ‘heel’ voelen.
Monique Amber heb ik leren kennen in 2013 en met diep respect en waardering mag ik volgen hoe zij (en haar gezin) de stappen van overleven naar Leven aan het zetten is (zijn). Tot mijn grote vreugde mag ik hier, met toestemming, het gedicht plaatsen wat Monique Amber aan het eind van een lotgenotenweekend in Hierden met ons deelde:

Helemaal heel…

Ik wil mijzelf laten horen,

maar, angst en schaamte blokkeren mijn stem

Ik wil mijzelf laten zien,

maar, bewegen durf ik niet, dat voelt niet veilig

Ik wil mijzelf laten voelen,

maar, als je mij aanraakt ben ik zo verdwenen

Ik wil er helemaal heel mogen zijn,

maar, mijn stem, mijn bewegingen,mijn huid

zijn nog steeds bevroren

Ik wil zo graag mogen leven,

Nu mag ik gaan ontspannen

Ik wil zo graag mijn woorden delen,

Nu mag ik er bewust zijn

Ik wil zo graag verbinding ervaren,

Nu mag ik gaan vertrouwen

Ik wil zo graag me verheugen, dingen leuk vinden,

en mijn woorden, mijn bewegingen, mijn liefde

in vrijheid kunnen geven

Steeds vertel ik mijn innerlijke kinddelen:

Ik ben veilig, het is oké

We zijn goed zoals we zijn, schoon in onze kern, onschuldig,

en dat mogen we gaan geloven en gaan voelen

Vermijding vanuit angst is niet meer nodig,

Ik mag mijn ruimte nu gaan innemen

Kwetsbaar in mijn Kracht mag ik er helemaal zijn,

Aanwezig in het hier en nu, mag en wil ik helen

M.A.

Monique Amber